Projekt - druk nr 121

Uchwała Nr ... ... ...

Rady Miasta Nowego Sącza

z dnia ... ... ...

w sprawie: nadania nazwy ulicy na terenie Miasta Nowego Sącza.

Na podstawie art. 18, ust. 2 pkt. 13 ustawy z dnia 8 marca 1990 r., o samorządzie gminnym (tj. Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.) Rada Miasta Nowego Sącza na wniosek grupy radnych, postanawia:

§ 1.Nadać nazwę ulicy stanowiącej drogę wewnętrzną, oznaczonej na mapie ewidencyjnej gruntów jako działka o numerze ewidencyjnym 193/4 w obrębie 110 jako ulica Franciszki Pisztkowej.

§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Prezydentowi Miasta Nowego Sącza.

§ 3. Uchwała podlega ogłoszeniu na tablicach informacyjnych Urzędu Miasta oraz w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego i wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Małopolskiego.

Przewodniczący  Rady Miasta

(-) Jerzy Wituszyńsk

Uzasadnienie

Testamentem z dnia 3 lutego 1897 roku Pani Franciszka z Suwalskich Pisztkowa cały swój nieruchomy majątek, a mianowicie dobra tabularne Zawada część I. wh.787 Ks. gr. Sądu Okręgowego w Nowym Sączu przekazała na Zakład dla nieuleczalnie chorych.

Zakład ten miał stanowić pamiątkę życia Fundatorki i miał być oddany w Zarząd zakonnicom Felicjankom lub Szarytkom. Zakład miał funkcjonować w majątku Zawada bez możliwości sprzedaży lub darowizny oraz miał nosić imię fundatorki.

Fundatorka pozostawiła również kwoty pieniężne z przeznaczeniem na odprawienie mszy świętych, sprawienie pogrzebu.

Po śmierci fundatorki 5.12.1915 roku majątek był dzierżawiony w okresie 3 lat przez Jana Chełmeckiego. Po jego śmierci decyzją zarządu Fundacji złożonego z Dr Władysława Barbackiego, Infułata Dr Alojzego Góralika oraz Adama Hrabiego Stadnickiego ze względu na brak funduszy na działalność oraz ogołocenie majątku z inwentarza żywego i martwego wydzierżawiono majątek jego żonie do końca 1926 roku i przedłużono do 1927 roku.

Po rezygnacji osób Zarządu Fundacji powołano nowy Zarząd w osobach ks. Prałata Romana Mazura, dr Romana Sichrawy i Radcy Antoniego Brudziany.

Zarząd ten zaproponował SS Felicjankom, a następnie SS Szarytkom objęcie zarządu nad majątkiem i utworzenie zakładu dla chorych-, lecz zakony te odmówiły podjęcia się utworzenia zakładu dla nieuleczalnie chorych. Majątek niszczał, fundacja nie posiadała środków na jego utrzymanie.

W Krakowie utworzono Międzykomunalny Związek Opieki Społecznej, który zainteresował się fundacją, analizując jej sytuację oraz możliwości działania w ramach testamentu fundatorki.

Majątek :                     Grunty rolne:    52 ha   33 ar

                                   Łąki:                4 ha     92 ar

                                   Ogrody:           1 ha     40 ar

                                   Pastwiska:        5 ha     35 ar

                                   Lasy:              27 ha     21 ar

                                   Grunty budowlane:     39 ar

                                   Nieużytki:         1 ha     41 ar

Decyzją z dnia 13 stycznia 1932 roku Krakowski Urząd Wojewódzki przyznaje fundacji ponowne istnienie zaznaczając, że do tej pory nie udało się spełnić woli fundatorki i w związku z tym przeznacza ten majątek na uruchomienie Zakładu dla opuszczonych i zaniedbanych chłopców.

Zadania podjął się ks. Józef Kaliciński udzielając zakładowi kilkanaście tysięcy bezprocentowej pożyczki na uruchomienie działalności. Wyremontowano dworek, wybudowano spichlerz, wozownię, wyremontowano stajnię i budynek dla służby.
W celu uruchomienia zakładu sprzedano grunty, aby uzyskać środki na remonty i niezbędne zakupy. Od 1936 roku w zakładzie przebywały SS Służebniczki z Dębicy, które zajmowały się prowadzeniem gospodarstwa fundacji.

Do wybuchu II wojny światowej w zakładzie przebywało kilka lub kilkanaście osób wykonując prace polowe w ramach pobytu i zamieszkiwania w zakładzie.

W czasie okupacji umieszczano tu osoby chore psychicznie i upośledzone z terenu Sądecczyzny w ilości kilkunastu osób otrzymujących przydział żywności od okupanta.

W okresie powojennym majątek zinwentaryzowano i przyjęto na Skarb Państwa tworząc Zakład dla Umysłowo Upośledzonych w Zawadzie.

Z biegiem lat, w miarę zmian przepisów w obowiązującym prawie w zakresie pomocy społecznej, wola fundatorki była realizowana w zbliżonym do Jej zamysłu sposobie, aż do osiągnięcia obecnego kształtu.

W imieniu wnioskodawców projekt uchwały rekomendować będzie Pan Stefan Chomoncik.