Lech Kaczyński urodził się 18 czerwca 1949 roku w Warszawie. Jest synem Jadwigi    z domu Jasiewicz i Rajmunda Kaczyńskiego. Matka – filolog polski, przez kilka lat nauczycielka w warszawskich liceach, pracownik Instytutu Badań Literackich. W czasie wojny  sanitariuszka w Szarych Szeregach. Ojciec – inżynier, pracownik Biura Projektów, wykładowca na Politechnice Warszawskiej, żołnierz AK i uczestnik Powstania Warszawskiego w pułku "Baszta".

 

W 1967 roku rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Po obronie pracy magisterskiej w 1971 roku, przeprowadził się do Sopotu, by podjąć pracę naukową w Zakładzie Prawa Pracy na Uniwersytecie Gdańskim. W 1980 roku obronił doktorat z prawa pracy pt. „Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy”, a w 1990 roku  habilitację - rozprawą pt. „Renta Socjalna”.

W latach 1996-1997 był profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Gdańskiego, a od 1999 roku  profesorem na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie.

 

W połowie lat 70-tych związał się z opozycją demokratyczną. Od 1976 roku, odpowiadając na apel Komitetu Obrony Robotników (KOR), podjął akcję zbierania pieniędzy dla represjonowanych robotników, które za pośrednictwem mamy Jadwigi przekazywał Janowi Józefowi Lipskiemu. W 1977 roku podjął współpracę z Biurem Interwencji KOR. Rok później związał się z Wolnymi Związkami Zawodowymi.

Prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Publikował artykuły w niezależnym „Robotniku Wybrzeża” oraz kolportował wśród robotników pisma :Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny Komitetu Solidarności Społecznej (KSS) KOR”.

W Sierpniu1980 roku  został doradcą gdańskiego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej.

Był autorem części zapisów porozumień sierpniowych, części statutów „Solidarności” dot. strajków, sekcji branżowych i układów zbiorowych, a także szefem Biura Interwencyjnego i kierownikiem Biura Analiz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego.

17 września 1980 roku poparł koncepcję Jana Olszewskiego, Jarosława Kaczyńskiego i Karola Modzelewskiego, by wszystkie nowo powstałe związki zjednoczyły się w jeden ogólnopolski związek „Solidarność”.

W 1981 roku został delegatem na I Zjazd Krajowy „Solidarności” i przewodniczącym XI Zespołu Komisji Zjazdowej ds. stosunków z PZPR. Od lipca 1981 – członek zarządu regionalnego gdańskiej NSZZ „Solidarność”.

 

W stanie wojennym został internowany za aktywność w ruchu solidarnościowym i osadzony w obozie internowania w Strzebielinku. Przebywał tam od grudnia 1981 roku do października 1982 roku. Po uwolnieniu powrócił do działalności związkowej jako członek podziemnych władz „Solidarności”.

Od 1982 roku wraz z Jackiem Merklem i Aramem Rybickim był w gdańskim ”sztabie” Lecha Wałęsy, a od 1983 roku brał udział w posiedzeniach Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej i wraz z bratem Jarosławem był jej doradcą.

Od 1985 roku wchodził w skład regionalnej Rady Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. Od stycznia 1986 roku był członkiem TKK oraz uczestniczył w pracach tajnej Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność". Od lipca tego samego roku  pełnił funkcję sekretarza TKK. Od grudnia 1987 po połączeniu TKK i Tymczasowej Rady „S” wszedł w skład Sekretariatu Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", wraz z Jarosławem Kaczyńskim, Andrzejem Celińskim i Henrykiem Wujcem.

We wrześniu 1988 roku brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz w Magdalence pod Warszawą. Wszedł w skład powołanej przez Krajową Komisję Wykonawczą tzw. „szóstki”, czyli kierownictwa Solidarności do rozmów przy Okrągłym Stole. Od grudnia 1988 roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Od lutego do kwietnia 1989 roku uczestniczył w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od kwietnia do lipca 1989 roku członek tzw. „Komisji Porozumiewawczej” pomiędzy rządem a „Solidarnością”. Od kwietnia 1989 został członkiem Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ "Solidarność", zastępującym przewodniczącego. W maju 1990 roku został I wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność” (przy czym praktycznie kierował związkiem w czasie kampanii prezydenckiej Lecha Wałęsy i po jego wyborze na urząd prezydenta RP). W lutym 1991 roku kandydował na stanowisko przewodniczącego „Solidarności”. W wyborach zajął II miejsce przegrywając z Marianem Krzaklewskim.

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 1989 roku zdobył mandat senatora ziemi gdańskiej, a w sierpniu 1989 roku wspomagał Jarosława Kaczyńskiego w pracach nad utworzeniem koalicji między „Solidarnością”, a ZSL i SD.

W okresie od 12 marca do 31 października 1991 roku pełnił funkcję ministra stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP (stanowisko już nieistniejące).

W wyborach parlamentarnych w 1991 roku zdobył mandat posła na Sejm I kadencji  z listy Porozumienia Centrum z okręgu nowosądeckiego i piastował go do 1993 roku, tj. do chwili rozwiązania Sejmu przed upływem kadencji. Nie krył wówczas satysfakcji z pozytywnej weryfikacji własnego działania. Szybko otworzył w Nowym Sączu biuro poselskie, służył też swoją wiedzą i pośrednictwem w rozwiązywaniu lokalnych problemów. Aktywnie działał w czterech komisjach, zajmując się sprawami związanymi z legislacją i polityką społeczną. Od listopada 1991 był przewodniczącym Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych.

Od początku działalności politycznej w wolnej Polsce postulował lustrację i dekomunizację w życiu publicznym.

14 lutego 1992 roku został wybrany na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Funkcje tę pełnił do 1995 roku. Jako prezes NIK w ogromnym stopniu wzmocnił zaufanie społeczne do tej instytucji (wzrost zaufania z 30 do 60 procent) i przeobraził NIK w skuteczny organ kontroli państwowej. Był członkiem Rady Administracyjnej Międzynarodowej Organizacji Pracy przy ONZ i członkiem Prezydium EUROSAI – europejskiego stowarzyszenia organów kontroli państwowej.

W latach 1995-97 – wiceprzewodniczący rady programowej Instytutu Spraw Publicznych, kierowanego przez Lenę Kolarską-Bobińską.

 

W latach 1999-2000 – członek Komisji Kodyfikacyjnej przy ministrze pracy i polityki socjalnej.

12 czerwca 2000 roku został powołany przez premiera Jerzego Buzka na stanowisko ministra sprawiedliwości. Szybko stał się jednym z najbardziej popularnych członków rządu, drugim najpopularniejszym politykiem polskim po ówczesnym prezydencie Aleksandrze Kwaśniewskim. Jego działania, dążące do zerwania z obowiązującą w Polsce od lat liberalną polityką karną, spowodowały wzrost zaufania społecznego. Skutecznie walczył z przestępczością, korupcją i mafią.

W 2001 roku stanął na czele Komitetu Krajowego „Prawo i Sprawiedliwość”, nowej partii prawicowej, która współtworzył wraz z Jarosławem Kaczyńskim. Uzyskał mandat posła na Sejm IV kadencji z okręgu gdańskiego. Pełnił funkcję przewodniczącego sejmowej Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej.

18 listopada 2002 roku znaczną przewagą wygrał w bezpośrednich wyborach na Prezydenta m.st. Warszawy. Rządy w stolicy rozpoczął pod hasłami zlikwidowania układów korupcyjnych oraz przywrócenia ładu i porządku. Podjął skuteczne działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa w mieście.

1 sierpnia 2004 roku w 60. rocznicę wybuchu Powstania Warszawskiego otworzył Muzeum Powstania Warszawskiego. Mandat Prezydenta Stolicy złożył w przeddzień objęcia urzędu Prezydenta RP.

23 października 2005 roku, wygrał wybory prezydenckie, pokonując swojego kontrkandydata Donalda Tuska w drugiej turze.

Lech Kaczyński wygrał wybory prezydenckie w mieście Nowym Sączu ze znacznie większym poparciem niż w całym kraju. Wyższa, prawie o 10 proc., była również u nas frekwencja: 60,39 proc. (w Polsce: 50,91 proc.).

Urząd objął 23 grudnia 2005 roku, składając przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym.

 

 

Prezydent Lech Kaczyński od początku opowiadał się za Polską solidarną - za taką formą organizacji społeczeństwa, w której korzyści z wolności, z rozwoju, są korzyściami dzielonymi między wszystkich obywateli. Podstawą państwa solidarnego jest udział całości społeczeństwa we wzroście gospodarczym, osłona najmniej zarabiających, zapewnienie godnej emerytury.

Wsparcie dla najsłabszych to wsparcie rodziny. Dlatego Lech Kaczyński popiera wszelkie inicjatywy na rzecz umacniania praw rodzin, polepszenia ich sytuacji ekonomicznej i otwierania nowych perspektyw rozwoju. Podkreśla, że konieczne jest skoncentrowanie energii i środków na wspieraniu samej rodziny i upowszechnianiu świadomości, jak wielka jest jej społeczna wartość.

Solidarność społeczna potrzebna jest wszystkim pokrzywdzonym przez los. Prezydent RP zawsze aktywnie wspierał działalność organizacji pozarządowych, deklarując pomóc w przełamywaniu problemów natury prawnej, które często utrudniają im pracę. Prezydent podkreśla ich ogromną rolę, troskę o to, aby nie było w naszym kraju ludzi zapomnianych, ludzi wykluczonych.

Mając na uwadze, że jednym z filarów wsparcia najsłabszych jest zapewnienie wszystkim obywatelom, niezależnie od ich sytuacji materialnej, równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych, Lech Kaczyński sprzeciwia się wszelkim działaniom mogącym doprowadzić do ograniczenia dostępności świadczeń zdrowotnych dla najuboższych.

Polska solidarna nie może zapominać o osobach niepełnosprawnych, umożliwiając im dostęp do edukacji, pracy, swobodnego udziału w życiu społecznym i zawodowym. Troska o tak rozumiane równouprawnienie jest jednym z priorytetów prezydentury Lecha Kaczyńskiego. Osobom niepełnosprawnym, które nie mogą samodzielnie funkcjonować oraz pracować, trzeba zapewnić godne środki do życia i wsparcie ze strony Państwa. Dlatego prezydent sprzeciwia się likwidacji Państwowego Funduszu Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych.

Lech Kaczyński wspiera swoim autorytetem zwłaszcza te działania, które chronią rodziny przed negatywnymi skutkami kryzysu gospodarczego, służą poprawie jej kondycji i trwałości, wzmacniają rolę wychowawczą, tworzą warunki do harmonijnego łączenia pracy zawodowej kobiet z obowiązkami rodzinnymi, przeciwdziałają patologiom i stereotypom oraz uczą wrażliwości i tolerancji. Wśród działań tego typu wymienić można zorganizowanie dwóch debat „Współczesna rola ojca” i „Sędzia rodzinny w Polsce i na świecie”. Pierwsza z nich zwracała uwagę na znaczenie ojca w procesie wychowywania dzieci. Podczas drugiej dyskutanci z wielu środowisk opiniotwórczych zastanawiali się, co należy robić, aby podnosić jakość i skuteczność orzecznictwa sądów rodzinnych, jakie problemy powinny być rozwiązane, aby sędzia rodzinny i współdziałające z nim instytucje jak najlepiej służyły ochronie dziecka i rodziny.

Efektem tych debat jest nowelizacja kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, którą prezydent podpisał w listopadzie ubiegłego roku. Znalazły się w nim rozwiązania lepiej chroniące prawa dzieci.

Przywiązując szczególną wagę do problemów kobiet z różnych środowisk, prezydent spotykał się z matkami więźniarkami terroru stalinowskiego, matkami i żonami żołnierzy stacjonujących w Iraku czy z wynalazczyniami, laureatkami wielu prestiżowych nagród międzynarodowych.

Z kondycją rodziny ściśle jest związany stan zdrowia Polek i Polaków. Dlatego Kancelaria Prezydenta zorganizowała m.in. konferencje poświęcone: ochronie zdrowia psychicznego w Polsce nt. „Podjąć wyzwania, szukać rozwiązań”, walce z chorobami nowotworowymi pt. „Co wiem o tobie, co wiem o sobie, chcemy wygrać z rakiem” oraz zdrowiu dzieci.

Wiele projektów zrealizowanych pod patronatem prezydenta dotyczy młodego pokolenia. Lech Kaczyński wielokrotnie podkreślał, że zależy mu na formowaniu pokolenia odpowiedzialnych, twórczych ludzi, aktywnie kształtujących otaczającą ich rzeczywistość. Najmłodsi obywatele Rzeczypospolitej Polskiej kilka razy w roku spotykają się z Parą Prezydencką i uczestniczą w programach organizowanych przez Kancelarię Prezydenta RP.

Prezydent Lech Kaczyński i Pani Maria Kaczyńska nie zapominają o problemach osób niepełnosprawnych. W trosce o zwiększenie ich udziału w wyborach samorządowych Kancelaria Prezydenta wspólnie z Centrum Wolontariatu prowadziła ogólnopolską akcję „Razem dla Naszego Miasta”. W 2006 r. w uznaniu zaangażowania na rzecz tej grupy społecznej prezydent został nagrodzony przez Światowy Komitet ds. Osób Niepełnosprawnych oraz Instytut Franklina i Eleonory Rooseveltów.  

W szczególnych przypadkach Kancelaria Prezydenta RP udziela pomocy osobom pokrzywdzonym w sytuacjach o charakterze losowym. Z tej doraźnej pomocy skorzystali miedzy innymi powodzianie, pogorzelcy, rodziny znajdujące się w skrajnie trudnej sytuacji społecznej, cierpiący na nieuleczalne choroby.

 

Bezpieczeństwo państwa i jego obywateli to fundament bez którego Polska nie jest w stanie funkcjonować. Dla prezydenta Lecha Kaczyńskiego ma ono szczególnie ważne znaczenie, ponieważ – co wielokrotnie podkreślał – bez poczucia realnego bezpieczeństwa, nie można mówić o rozwoju Polski i Polaków.

Prezydent Kaczyński aktywnie angażuje się w rozwiązywanie sytuacji kryzysowych (powodzie, katastrofy, pożary). Stara się zawsze być obecny na miejscu dramatycznych wydarzeń, poznać przyczyny, skutki oraz przebieg akcji ratowniczej. Gdy jest to konieczne, wspiera działania administracji publicznej. Ma kontakt z rodzinami poszkodowanych, starając się pomóc im w trudnych sytuacjach życiowych.

Bezpieczeństwo Polaków to również silna, sprawna i dobrze wyposażona policja i inne służby porządku publicznego. Od początku swojej kadencji prezydent interesował się tymi zagadnieniami, wspierając uchwalenie w 2007 roku ustawy o Modernizacji Policji, SG, BOR i PSP w latach 2007- 2009. Ustawa przyjęta przez Sejm niemal jednogłośnie, była przełomem w funkcjonowaniu służb mundurowych w Polsce. Dzisiaj prezydent z niepokojem obserwuje zaniechania i przedłużanie się realizacji tego programu.

Dzięki prezydenckiej inicjatywie ustawodawczej z grudnia 2007 r. znowelizowano zapisy ustawy o Biurze Ochrony Rządu, co usprawniło funkcjonowanie tej formacji.

Dbając o bezpieczeństwo Polaków i walkę z drobną przestępczością, Lech Kaczyński rozważa skierowanie do Sejmu projektu ustawy tzw. „Ustawy antychuligańskiej”. Obniża ona wiek karalności sprawców, zaostrza środki karne, i w szczególności ma być nastawiona na zwalczanie takich zdarzeń jak bójki, wybryki chuligańskie, zakłócanie ciszy nocnej, wandalizm, czyli tych sytuacji, z którymi często się spotykamy, a państwo nie zawsze potrafi sobie z nimi poradzić.

 

Prezydent RP Lech Kaczyński obejmował urząd w momencie, w którym pozycja polityczna Polski w UE i nasze podstawowe interesy były zagrożone. Wobec prób marginalizowania pozycji Polski i innych krajów naszego regionu Prezydent Rzeczypospolitej Lech Kaczyński sformułował politykę, która pozwoliła Polsce odzyskać należne jej miejsce wśród głównych krajów Unii. Pokazał też, że formuła Europy Ojczyzn jest najlepszym sposobem na przezwyciężenie kryzysu integracji europejskiej po fiasku koncepcji europejskiego superpaństwa. Najważniejsze, po odbudowie relacji UE ze Stanami Zjednoczonymi, było przeciwdziałanie próbom Rosji dzielenia Unii Europejskiej na lepszą Europę Zachodnią i mniej suwerenną Europę Środkową. Przełomowym momentem w relacjach Unii Europejskiej z Rosją był szczyt w Samarze (maj 2007 r.) gdzie kanclerz Niemiec Angela Merkel sprawując prezydencję w UE przedstawiła jako stanowisko całej Europy postulaty i język polskiej dyplomacji.

Dzięki Polityce Prezydenta Kaczyńskiego wspartej przez kraje bałtyckie i niemiecką prezydencję w UE, Rosja musiała zrezygnować z prób traktowania Polski i innych nowych członków Unii Europejskiej jako swojej strefy wpływów co otworzyło pole do stopniowej poprawy stosunków polsko-rosyjskich i negocjacji nowej umowy Rosja-UE.

Polska z sukcesem zaszczepia Unii Europejskiej elementy południowo-wschodniej polityki Prezydenta Kaczyńskiego. W odpowiedzi na rosyjską inwazję Gruzji w sierpniu 2008 roku, Lech Kaczyński zorganizował wizytę przywódców państw bałtyckich i Prezydenta Ukrainy w Tbilisi czym wytyczył drogę prezydencji francuskiej i innym państwom UE. Unia Europejska nie tylko otworzyła się na współpracę z krajami Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego, co przybrało ostatecznie formę Partnerstwa Wschodniego, ale też zaczęła polskimi oczyma widzieć i opisywać problemy bezpieczeństwa energetycznego.  

Sukcesem europejskiej polityki Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego jest wywalczenie takiego kształtu traktatu lizbońskiego, w którym niekorzystne dla Polski i Europy procedury zostały osłabione lub później wejdą w życie. Jedną z fundamentalnych zasad Ojców Założycieli Unii Europejskiej było przyznanie mniejszym i słabszym państwom więcej realnego wpływu na decyzje wspólnotowe niż wynikałoby to z ich liczby ludności. Dlatego polityka Prezydenta RP na rzecz jak najdłuższego utrzymania sposobu głosowania w Unii Europejskiej w zgodzie z tymi zasadami służy nie tylko interesom Polski i mniejszych państw naszego regionu, ale też całej Europie. Stanowisko polskiego Prezydenta zostało potwierdzone przez innych przywódców, którzy zgodzili się na przedłużenie lepszego dla mniejszych krajów sposobu głosowania do 2014 roku, a faktycznie do 2017 r. albo dłużej. Inne polskie postulaty takie jak wykreślenie zapisów mogących świadczyć o przekształceniu UE w państwo federacyjne i pierwszeństwa prawa unijnego nad prawem krajowym, wzmocnienie roli parlamentów krajowych i gwarancji pozostawienia sfer moralności i kultury w kompetencji państw narodowych znalazły dodatkowe potwierdzenie w gwarancjach jakie UE dała narodowi irlandzkiemu oraz w orzeczeniu niemieckiego Trybunału Konstytucyjnego. Z drugiej strony, wprowadzona do traktatu z Lizbony z inicjatywy Prezydenta RP zasada „solidarności energetycznej” i popierane przez niego klauzule sojusznicze i solidarnościowe stały się inspiracją dla czeskiej prezydencji w UE i niemieckiej kanclerz w staraniach o wznowienie dostaw gazu do Europy w styczniu br.

 „Od Unii Lubelskiej do Europejskiej” to nie tylko hasło Jana Pawła II i hasło spotkania prezydentów Polski, Litwy i Ukrainy, ale też drogowskaz polityki europejskiej Prezydenta RP. Sojusz z państwami naszego regionu na rzecz rozszerzenia Unii Europejskiej o Ukrainę wzmacnia pozycję Polski w UE. Prezydencka wizja Unii Europejskiej jako związku państw narodowych kierujących się zasadą solidarności przyczynia się do budowania siły Polski w Europie i Europy w świecie. Rozwijanie bliskich i partnerskich stosunków z krajami Europy Środkowo-Wschodniej pozostaje jednym z priorytetów polityki zagranicznej Prezydenta RP.

W trakcie swojej prezydentury Lech Kaczyński wielokrotnie spotykał się z przywódcami państw Krajów Bałtyckich, Europy Wschodniej i Kaukazu Południowego. Zgodnie z doktryną mentora współczesnej polityki wschodniej Polski Jerzego Giedroycia – niepodległość Polski jest związana z niepodległością krajów Europy Wschodniej - Prezydent Kaczyński opowiadał się za umocnieniem suwerenności, integralności terytorialnej i niepodległości tych państw.

Szczególne związki w polityce Prezydenta RP dostrzegamy w relacjach z krajami, które kiedyś współtworzyły Rzeczpospolitą Obojga Narodów - Republiką Litewską, Ukrainą i Republiką Białoruś. Choć ta ostatnia, niestety, wciąż pozostaje państwem autorytarnym, Prezydent zawsze opowiadał się za jej pełną niezależnością i potrzebą demokratyzacji. Bliskie i przyjacielskie stosunki z Wilnem i Kijowem sprawiły, że głos Prezydenta RP w sprawach krajów Europy Wschodniej jest słyszany i szanowany w Europie i na świecie.

Prezydent Kaczyński w sposób szczególny zaangażował się również we współpracę z krajami Kaukazu Południowego – zwłaszcza z Gruzją i Republiką Azerbejdżanu. Od początku swojej prezydentury opowiadał się za zacieśnieniem stosunków Polski, a także UE i NATO z tymi krajami w celu zapewnienia im stabilności i pokoju.  

 

Jednym z wyznaczników polityki zagranicznej kreowanej przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego jest bezpieczeństwo energetyczne Polski i regionu. Dostrzegając niebezpieczeństwo rosyjskiego monopolu surowcowo – przesyłowego w Europie, w szczególności zaś niemiecko – rosyjskiego projektu tzw. „rury bałtyckiej”, inicjuje on wiele działań, wzmacniających suwerenność energetyczna państw dawnego bloku sowieckiego. We współpracy ze wschodnimi sąsiadami Polski, Prezydent Kaczyński działa również na rzecz dywersyfikacji dostaw surowców energetycznych. Był inicjatorem tzw. „Inicjatywy Krakowskiej” – Szczytów energetycznych z udziałem przywódców państw Europy Środkowo-Wschodniej, które odbywają się regularnie od maja 2007 r. Wynikiem tych Szczytów jest znaczący postęp w pracach nad Euroazjatyckim Korytarzem dla Transportu Ropy Naftowej (EAKTR), którego część stanowi rurociąg Odessa-Brody-Płock oraz tras nowych gazociągów do Europy.

Bezpieczeństwo energetyczne oznacza zapewnienie obywatelom zapotrzebowania na paliwo i energię, w sposób technicznie i ekonomicznie uzasadniony, przy minimalizacji negatywnego oddziaływania sektora energetycznego na środowisko naturalne i warunki życia społeczeństwa. Najważniejszymi czynnikami zapewniającymi bezpieczeństwo energetyczne państwa są zróżnicowany krajowy bilans paliw i energii, który utrzymuje bezpieczeństwo energetyczne na wysokim i stabilnym poziomie, dywersyfikacja źródeł i kierunków dostaw oraz dostęp do infrastruktury przesyłu, magazynowania i dystrybucji. Lech Kaczyński, traktując sprawę bezpieczeństwa energetycznego Polski jako jedną z najważniejszych misji swojej prezydentury, zabiega o zachowanie pozycji polskiego górnictwa. Występując w imieniu Polski na arenie międzynarodowej prezydent dba o zapewnienie Polsce prawa do wydobywania ze swoich złóż węgla kamiennego i brunatnego, gwarantującego niezawisłość energetyczną kraju i zapewniającego miejsca pracy. Celem działań Lecha Kaczyńskiego jest dalszy rozwój konwencjonalnej elektroenergetyki węglowej przy jednoczesnym wdrożeniu nowoczesnych technologii ograniczających emisję CO2 i bezpiecznych dla środowiska energetycznego.

Drugim torem działań prezydenta, których celem jest bezpieczeństwo energetyczne kraju, jest wsparcie dla nowych projektów zwiększających wydobycie gazu ziemnego w Polsce oraz projektów dywersyfikacji dostaw gazu ziemnego i ropy naftowej. W tym obszarze wymienić należy poparcie dla budowy morskiego terminala LNG w Świnoujściu czy projektów podmorskich gazociągów z Norwegii i Danii uniezależniających Polskę od dotychczas jedynego dostawcy gazu - Rosji.  Dzięki tej inicjatywie powołane do realizacji tego projektu Międzynarodowe Przedsiębiorstwo Rurociągowe „SARMATIA” Sp. z o.o. przygotowało „Studium Wykonalności” i jest obecnie gotowe do wdrożenia projektu EAKTR.

 

W wyniku inicjatywy ustawodawczej prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego ustanowionych zostało 11 nowych orderów i odznaczeń wojskowych oraz jeden cywilny.

Order Krzyża Wojskowego (posiadający trzy klasy), jest nagrodą za wybitne czyny bojowe połączone z wyjątkową ofiarnością i odwagą w czasie działań bojowych przeciwko aktom terroryzmu w kraju lub podczas użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa w czasie pokoju.

Krzyż Wojskowy jest odznaczeniem wojskowym będącym nagrodą za czyny męstwa i odwagi dokonane w czasie działań bojowych przeciwko aktom terroryzmu w kraju lub podczas użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa w czasie pokoju. Nadawany jest żołnierzom, policjantom, funkcjonariuszom Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej i Straży Pożarnej.

Wojskowy Krzyż Zasługi z Mieczami, Morski Krzyż Zasługi z Mieczami, Lotniczy Krzyż Zasługi z Mieczami, które są nagrodą za zasługi podczas działań bojowych przeciwko aktom terroru w kraju lub podczas użycia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa w czasie pokoju są odznaczenia wojskowe.

Gwiazda Iraku i Gwiazda Afganistanu to odznaczenia o charakterze pamiątkowym, nadawane od 1 stycznia 2008 r funkcjonariuszom i osobom cywilnym, za nienaganną służbę w Polskich Kontyngentach Wojskowych poza granicami państwa

Medal za Długoletnią Służbę (posiadający trzy stopnie), jest nagrodą za wzorowe, wyjątkowo sumienne wykonywanie obowiązków wynikających z pracy zawodowej w służbie Państwa.

W Kancelarii Prezydenta RP powołany został Zespół do opiniowania wniosków przedstawianych prezydentowi RP o nadanie odznaczeń za zasługi w działalności opozycyjnej oraz w Związku Zawodowym „Solidarność” w latach 1980-1989, który posiada również inicjatywę zgłaszania propozycji honorowania osób odznaczeniami państwowymi.

Jednym z przejawów troski o bezpieczeństwo, jest troska prezydenta o tych, którzy walczyli o niepodległość Polski. To nie tylko nominacje i odznaczenia, ale również prezydencki projekt Ustawy o Korpusie Weteranów, który znalazł się w Sejmie w 2008 r. Prezydent uważa, że Ci, którzy pracują na rzecz bezpieczeństwa kraju powinni brać przykład i naśladować postawy weteranów - bohaterów narodowych.

Prezydent korzystając z konstytucyjnych i ustawowych uprawnień pozbawił odznaczeń państwowych osób, które stały się ich niegodne. Dotychczas pozbawione orderów zostały osoby represjonujące antykomunistyczne podziemie w latach 40. i 50.

Priorytetem polityki odznaczeniowej zainicjowanej i prowadzonej przez Lecha Kaczyńskiego jest honorowanie „cichych bohaterów”, czyli osób zasłużonych dla polskiej wolności i niepodległości lecz na przestrzeni lat niedocenionych, „Przywracanie pamięci” to konsekwentnie prowadzone od początku kadencji działania przypominające ważne, a mało znane lub nie znane wydarzenia historyczne.

Polityka orderowa obecnego prezydenta różni się od polityki poprzedników tym, że jej naczelnym celem jest uhonorowanie zasług osób walczących o niepodległość w trzech konspiracjach: w latach 1939 – 1945, zaraz po wojnie oraz w latach 60., 70. i 80.

Z uwagi na fakt, że kandydatury bohaterów tamtych lat nie są zgłaszane prezydentowi przez organy uprawnione, w większości przypadków Lech Kaczyński korzysta z ustawowej możliwości nadawania orderów i odznaczeń z inicjatywy własnej.

Odznaczanych możemy przedstawić w 5 grupach:

1. Przedstawiciele kombatantów, „Żołnierze Wyklęci”, żołnierze WIN, AK, NSZ.

2. Działacze opozycji demokratycznej różnych okresów.

3. Wybitni przedstawiciele duchowieństwa działający nie tylko w służbie kościoła ale i Ojczyzny.

4. „Strażnicy pamięci”, czyli osoby badające, opisujące i przekazujące młodym pokoleniom rzetelną historię Polski, tę najmniej znaną lub często zmienioną.

5. Działacze środowisk polonijnych, Polacy zamieszkali za granicą i cudzoziemcy zasłużeni zarówno w rozwijaniu stosunków między Polską, a innymi krajami, jak i w kultywowaniu tradycji i języka Polskiego.

 

Prezydent Lech Kaczyński otrzymał następujące odznaczenia i wyróżnienia:

1. Człowiek Roku 2004 według "Tygodnika Solidarność";

2. 17 stycznia 2007 "Człowieka Roku 2006" przyznany przez Federację Regionalnych Związków Gmin i Powiatów RP ("w uznaniu zasług dla naprawy Rzeczypospolitej, przywracania pamięci o bohaterach walki o wolność obywatela i suwerenność państwa");

3. 24 stycznia 2007 na zakończenie trzydniowej oficjalnej wizyty w Turcji odebrał nagrodę "Europejskiego Męża Stanu 2006", przyznaną za "otwarte i szczere wsparcie procesu integracji Turcji z Unią Europejską". Nagrodę przyznały: Związek Dziennikarzy Europejskich, Zrzeszenie Tureckich Kobiet Biznesu oraz czasopismo poświęcone integracji Turcji z UE "True";

4. 16 kwietnia 2007 podczas oficjalnej wizyty w Gruzji odebrał doktorat honoris causa Państwowego Uniwersytetu im. I. Dżawachiszwilego;

5. 14 maja 2007 Wielki Mistrz Zakonu Maltańskiego Andrew Willoughby Ninian Bertie uhonorował go Złotym Łańcuchem i Gwiazdą Orderu Zasługi Zakonu Maltańskiego;

6. 25 czerwca 2007 przyznane mu zostało najwyższe odznaczenie Arabii Saudyjskiej, Łańcuch Króla Abdulaziza;

7. 23 listopada 2007 prezydent Gruzji Micheil Saakaszwili odznaczył go Orderem Świętego Jerzego;

8. 6 grudnia 2007 odebrał doktorat honoris causa Narodowej Akademii Administracji Państwowej przy prezydencie Ukrainy;

9. 6 grudnia 2007 prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko uhonorował go Orderem Jarosława Mądrego I Stopnia;

10. 22 lutego 2008, w związku z objęciem Honorowego Protektoratu nad organizacjami harcerskimi, otrzymał Krzyż Honorowego Harcerza Rzeczypospolitej;

11. 8 kwietnia 2008 otrzymał medal "Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej" w uznaniu działań na rzecz upamiętnienia ofiar zbrodni katyńskiej. Medal przyznała Polska Fundacja Katyńska;

12. 2 września 2008 prezydent Portugalii Anibal Cavaco Silva przyznał mu Order Infanta Henryka z Wielką Wstęgą;

13. 1 grudnia 2008 podczas oficjalnej wizyty w Mongolii odebrał doktorat honoris causa Mongolskiego Uniwersytetu Państwowego;

14. 6 grudnia 2008 podczas oficjalnej wizyty w Korei Południowej odebrał doktorat honoris causa Uniwersytetu Studiów Zagranicznych Hankuk w Seulu;

15. 1 stycznia 2009 został laureatem Nagrody im. św. Grzegorza I Wielkiego, przyznawanej przez "Niezależną Gazetę Polską";

16. 29 stycznia 2009 odznaczony został (przyznanym z datą 11 listopada 2008) Krzyżem Zrzeszenia "Wolność i Niezawisłość" za działalność niepodległościową w latach 1945–1954[20];

17. 21 lutego 2009 z rąk prezydenta Słowacji odebrał najwyższe odznaczenie słowackie – Order Podwójnego Białego Krzyża;

18. 1 lipca 2009 odebrał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.

1. kawalerem Orderu Orła Białego, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule

2. kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I klasy, wielkim mistrzem Orderu i przewodniczy jego Kapitule.

 

W imieniu wnioskodawców projekt uchwały rekomendować będzie Pan Artur Czernecki.